Po vetmia po filloj un mendimin tim.
Vetmia te keput shpirtin sikur nje lule ta marresh dhe ajo do te jetoj edhe ca dit por perseri humbet,nese merret me rrenje e mbjell diku ajo do te rritet plot bukuri dhe do te shtoj familjen e saj.
Pa hapur syt mir me vie nje mall ta perqafoj dike ne ate mengjes te bukur,shtrij doren ngadal ne shtratin tim askush nuk ishte hapa syt shikova rreth ,U bera si i qmendur nuk ishte askush,per ate te cilen prisja ta shihja ne ate mengjes ajo kishte pas ken vetem ne enderr,prap i vetmuar me mall te perqafimit ndez zemren ,ah fut koken nder jastek edhe aty hap syt nuk shof gje vetem terr prap edhe aty i vetmuar,ah vetmi
Sat Aug 15, 2009 5:35 pm